“In 2018 zag ik in het weekendmagazine van dagblad De Standaard een aantal foto’s van Sybren. Ik had zijn naam al wel eens horen vallen maar zijn werk nog niet gezien. In de begeleidende tekst las ik dat hij hij zich laat inspireren door W.G. Sebald, een schrijver die ik al jaren volg en van wie ik alles heb gelezen. Ik dacht: wie is deze relatieve jonge fotograaf uit Gent? Ik kwam terecht bij Stieglitz 19, de galerie met wie hij samenwerkt. We hebben elkaar daar ontmoet, en een lang gesprek gehad. In de galerie zag ik ook werk van Thomas. Ik kende hem al van Breda Photo, enkele jaren daarvoor. Hij boeide mij ook, op een heel andere manier.”

“Als ik foto’s zie stel ik mijzelf altijd de vraag: hoe lang blijven die mij vergezellen; ben ik er morgen nog mee bezig of vergeet ik alles? Kijken die foto’s nog een tijdje mee over mijn schouders? Wanneer dat het geval is, dat ik erover blijf nadenken, is het tijd om er iets mee te doen."

Sybren is heel sterk met het verleden bezig, zoals met foto’s van ruïnes en andere artefacten, maar laat ook een toekomstvisie zien. Hij stelt interessante vragen over wat de waarde van het verleden is, hoe techniek en technologie zich verhouden tot het verleden en over ons toekomstig mensbeeld en de maatschappij. Dat komt ook in de boeken van Sebald terug; als we niets doen met het verleden dan vergeten we het. De wereld zal dan in de vergetelheid geraken. Dat klinkt filosofisch en dat is het ook."

"Sybren vermengt iconografie, geschiedenis en archeologie, hij werkt als een documentaire fotograaf. Zijn foto’s doen mij denken aan wat de Canadese schrijfster Anne Michaels zegt: ‘Vragen zonder antwoorden moet je traag stellen’. Dat is wat Sybren doet met zijn beelden: hij onderzoekt tijdloosheid. Dat is bijna de pure tegenstelling van waar fotografie traditioneel voor staat. Susan Sontag schreef dat je met fotografie schoonheid kan vastleggen óf de waarheid kan vertellen. Kan een foto die waarheid vertellen? Emile Zola was van mening dat je de waarheid nooit kunt beschrijven als er geen foto van gemaakt is. Sybren maakt de dingen niet mooier maar hij brengt de waarheid voorbij de wereld die we zien. Hij heeft altijd een groter conceptueler plan. En er zit toch ook schoonheid in zijn werk terwijl hij daar misschien niet direct op uit is."

“Beide fotografen spelen met tijd, memorie en tijdloosheid. Ze raken aan het verleden en doen je nadenken over de betekenis die je eraan kunt geven. Terwijl Sybren grote vragen stelt over hoe we als cultuur en volk met het verleden omgaan, doet Thomas dat op persoonlijk vlak.”