Voor En nu? heb je een selectie gemaakt van tekeningen, die je maakte tijdens de lockdown. Waarom begon je te tekenen? 

Ik vond het tekenen eigenlijk terug tijdens de lockdown. Veel performances en tentoonstellingen weg vielen tijdens deze periode, en het werkte voor mij niet goed om een installatie uit te denken terwijl ik niet wist waar en hoe deze getoond zou worden, omdat de ruimte en context essentieel zijn voor het ontstaan van het werk. 

Ik stelde mezelf hard in vraag en zocht naar manieren om te blijven werken. Met tekenen kon ik gewoon beginnen en ik kon bekijken wat er ontstond en gebeurde. Mijn tekeningen werden daardoor veel vrijer, ik speelde er meer mee. Het paste bij de mindset van die periode: de toekomst tijdens de lockdown was net zo’n wit en leeg papier, en er was de volledige vrijheid om dat te gaan invullen. Ik nam ook meer tijd om onderzoek te doen, te lezen, en het maken van de tekeningen paste daar goed bij, bij die mentale ruimte die ontstond.  Het plezier om ze te maken is nu heel waardevol voor me. Of ze later ook als autonoom werk kunnen fungeren - dat ben ik nu aan het uitzoeken. 

Welke rol speelde tekenen eerder in je praktijk? 

Tekenen is altijd een belangrijk aspect geweest van mijn werk, maar het is eerder iets wat onderdeel van het werkproces is. Ik maak snelle schetsen voor een idee en gebruik tekeningen als tussenruimte in mijn werk. Zodra een idee of gedachte een tekening is geworden, weet ik hoe ik het object moet maken. Het vormt een belangrijke brug in het proces van een installatie, maar het was nog geen volwaardig onderdeel.

In sommige tekeningen zijn vormen te herkennen die in je installaties terugkomen, of die op instrumenten lijken. Andere lezen als een fragment uit een compositie. Hoe verhouden ze zich tot de geluidswerken? 

Ik merk dat deze tekeningen veel vrijer zijn dan de eerdere die als onderdeel van het maakproces meer ontwerpmatig waren. Tegelijkertijd zijn er wel linken met vormen of ruimte, die ook in mijn installaties een belangrijke rol spelen. Er zijn tekeningen waarop klankkasten verschijnen, die zoals de keramische vormen elk een eigen geluid produceren, en ik beeld me in hoe ze zouden klinken. Soms verschijnen de vormen ook juist niet en zijn het eerder lijnen of ruimtes, die ik me verbeeld. Sommige tekeningen die ik nu maak, horen ook bij elkaar, vormen samen een werk, terwijl andere misschien later meer als inspiratie voor objecten dienen. 

Je toont de tekeningen nu voor het eerst, via dit platform. Heb je ook andere plannen met ze?

Ik ben heel nieuwsgierig hoe ze resoneren, hoe mensen ze zullen bekijken en welke invloed die reacties op mij zullen hebben. Daarom toon ik ze nu graag online via dit platform. Ook ben ik een samenwerking gestart met grafisch ontwerpster Ines Cox. We werkten in 2016 samen aan de publicatie voor het STRTKIT programma van AAIR (residency programma in Antwerpen). Net voor de lockdown kwam ik haar toevallig tegen en ze zei me dat ze graag nog eens samen zou werken. 

Toen alles stil viel tijdens de lockdown moest ik aan dit gesprek denken in relatie tot mijn tekeningen. Het was een goed duwtje in mijn rug, want anders was ik er zelf niet meteen mee naar buiten gekomen.

We hebben nu allerlei scans en prints gemaakt van de tekeningen en gaan er nu samen mee aan de slag; knippen, samenvoegen, spelen met het materiaal - in dat spel zit voor mij ook de vrijheid verborgen. Wat het wordt weten we nog niet. Misschien een soort poster, een boekje - het is nog open, eigenlijk zoals op een leeg blad papier. Wat we hier allebei zo interessant aan vinden is de mentale ruimte die ontstaat in dit soort van processen. Deze ruimte speelt voor mij ook een grote rol in het maken van de tekeningen, en we onderzoeken nu hoe we die mentale ruimte in beeld kunnen brengen. Dus toch ook wel grappig dat wanneer je op een manier wordt ‘vastgezet’ door iets, het virus, je automatisch op een andere manier terug een soort vrijheid zoekt en creëert.