“Co-curatie maakt deel uit van een focus die ik belangrijk vind in mijn werk: op een subtiele, niet militante manier het intersectioneel denken voorop plaatsen. Ik werk veel samen met jonge kunstenaars en aan projecten over onderwerpen met een bepaalde maatschappelijke relevantie: (eco)feminisme, gender, identiteit, cultuur.”

“Ik geloof niet dat kunst de wereld kan veranderen, maar wel dat we een verantwoordelijkheid en de mogelijkheid hebben om denkbeelden te veranderen. Ik denk dat kunst helpt om dingen of gevoelens die we niet in woorden kunnen vatten, toch op een manier naar buiten kunnen brengen. Dit kan invloed hebben op het algemeen heersende discours, meer openheid creëren, de blikken van mensen openzetten en deuren openen naar meer inclusieve vormen van denken en kijken.”

“Het jaarlijkse fotofestival Unseen vormde de basiscontext van waaruit we zijn vertrokken. Ik was reeds veel interessante praktijken tegengekomen die de grenzen proberen op te rekken van wat fotografie is of zou kunnen zijn. Deze specifieke tentoonstelling onderzoekt de relaties tussen textiel en fotografie. De deelnemende kunstenaars hebben dit allemaal op hun eigen manier verwerkt in een praktijk die vragen stelt als: hoe ervaren we tijd en ruimte, de beelden die ons omringen, ons zelfbeeld, en de wereld of de natuur rondom ons?”

“Ik denk dat het niet nuttig, noch noodzakelijk is om een onderscheid te maken tussen klassieke fotografie of iets dat nieuw ontstaat. De grenzen tussen media beginnen te vervagen. Een voorbeeld uit de tentoonstelling: Erien Withouck heeft lokale planten gebruikt om wol te onderzoeken en te kleuren. Het is geen fotografie meer, maar het is een imprint van de lokale ecologische kennis. Het stelt ter discussie: we vullen het begrip fotografie op deze manier in, maar hoe kun je dat nog anders invullen?”

“Textiel geeft ons een manier om onszelf uit te drukken. Het zit in ons dagelijks leven verweven en heeft een groot effect op hoe we de tijd en ruimte rondom ons beleven, maar toch staan we hier vaak niet bij stil. Fotografie kennen we als een medium dat momenten vastlegt die daarna weg zijn en waaraan je je wilt blijven vasthouden. Ik denk dat het boeiend is om na te denken over een beeld als iets dat ook je dromen en emoties omvat, gelaagd is en niet enkel over het verleden gaat, maar ook over dat wat mogelijk is en nog moet of kan komen.”

“De tentoonstelling vormt een uitnodiging voor de toeschouwer om zich te laten omringen en omhelzen door de beelden en om tactieler te zijn. Textiel is daar een heel mooi medium voor, omdat het zo’n sensuele kwaliteit heeft en verschillende texturen bevat.”

Zeynep Kubat (1993, Lier) is curator en schrijver. Ze is werkzaam als assistent-curator bij KANAL-Centre Pompidou in Brussel. Daarnaast werkt(e) ze als onafhankelijk (co-)curator voor tentoonstellingen in o.a. STUK Leuven (2024), De Garage in Mechelen (2024), de Brakke Grond in Amsterdam (2023), Art Brussels - Fédération Wallonie-Bruxelles (2023), Platform Kunst in Opdracht - Atelier Vlaams Bouwmeester (2022-2023), Marres in Maastricht (2022), Antwerp Art Weekend (2022) en Brussels Gallery Weekend (2021). Ze was eerder hoofdredacteur van rekto:verso magazine en TYPP Journal (Sint Lucas Antwerpen) en werkte als redacteur voor HART magazine.