“Ik wil het graag hebben over queer pijn en verdriet. Vaak zien we vooral queer fun: feestjes met veel confetti en Rupaul’s Dragrace. In mijn werk wil ik juist op zoek gaan naar onzekerheid: de verlangens die niet worden ingelost en het rusteloos zoeken naar liefde en daarin verloren lopen. Ik stelde mij een gaybar voor waarin vier mensen op het eind van het feest overblijven. Eenzame zielen die niet naar huis willen, maar die ook niet per se op die plek willen blijven.”

“De eerste keer dat ik op gay feestjes kwam, voelde ik me heel erg bekeken en daardoor onzeker. Er is binnen de queer community een soort verheerlijking van het witte dunne gespierde lichaam. Iets waar ik - en met mij heel veel andere mensen - niets mee heb. Ik voel dat veel mensen er onzeker van worden, maar dat normaal nooit tegen elkaar zullen zeggen.”

Eenzaamheid, angstig zijn, het gevoel niet gezien of geliefd te worden, dat zijn fundamentele menselijke thema’s.  Ik vind het daarom moeilijk de voorstelling queer te noemen, want ik wil dat die voor iedereen is. De vragen zijn universeel, ook al vertrekt Desire wel vanuit het perspectief van vier homoseksuele jongens.”

“Maandag was onze eerste dag, en ik wilde het ‘beginnen’ ontlopen. De zon scheen dus ik zei: ‘Laten we eerst een terrasje pakken, een wijntje doen.’ Maar nee, de spelers wilden heel graag direct lezen wat ik geschreven had. Ik durfde dat bijna niet. Willem de Wolf, met wie ik de voorstelling Analoog maakte, zei ooit: 'Jij bent meer van het eindigen.’ Ik vind beginnen inderdaad moeilijk: ik doe veel liever de montage, de eindfase.,” Louis lacht, “…en dat is nog totaal niet waar we nu zijn.”

“Een solo maken is makkelijker: je hebt alleen maar met jezelf te dealen. Mensen betrekken in je werk verrijkt je enorm, maar je moet je daarbij ook kwetsbaar opstellen. Ik vond het heel spannend om mijn werk te delen, en gewoon beginnen is dan eenmaal de enige manier. Door samen te lezen nodig ik de spelers uit in mijn hoofd en kunnen zij op het materiaal reageren.”

“Mijn werkwijze is heel intuïtief en gevoelsmatig; ik heb nooit een vooropgezet plan. Ik lees veel reflecties, essays en politieke stukken. Dat theoretische probeer ik te koppelen aan een wereld van gevoel, poëzie en lichamelijkheid. Desire is geïnspireerd door het boek Gay Bar van Jeremy Atherton Lin. Hij schrijft over het belang van de gaybar als ontmoetingsplek voor mensen. Tegelijkertijd verdiepte ik me in het werk van David Wojnarowicz, een Amerikaans auteur die aan aids gestorven is en daar heel rauw en donker materiaal over maakte. Ik voelde dat er een connectie tussen die boeken ontstond.”

“Ik zie mezelf als een schakel in de tijd en voel me erg verbonden met mensen die voor, achter naast en rond mij leven. Dat is ook wat deze twee schrijvers doen: zij hebben het over de mensen die hen inspireren; de boeken die ze lezen; de muziek die ze luisteren. Ook dat kunnen compagnons zijn die uw leven bepalen. Voor mij is het leven een soort netwerk van al die connecties."

“Als ik denk over desire voel ik dat meteen heel fysiek. Een soort onrust, het gevoel van zoeken, maar niet kunnen vinden. Ik had zin om met jonge mensen te werken, omdat ik denk dat desire ook iets jongs is. Het onrustige van uitproberen en het gevoel dat er nog zoveel te ontdekken is.’

“Ik zie deze vier lichamen in een rusteloosheid over een leeg podium bewegen, als vier dolende zielen. Ze zijn op zoek naar iets, naar eindeloze mogelijkheden, naar het gras dat altijd groener is aan de overkant.”

Desire gaat deze zomer in première tijdens Theaterfestival Boulevard in Den Bosch. De voorstelling is in december in de Brakke Grond te zien.