De Brakke Grond is een gastvrij eiland, een geborgen thuis, een broeierig baken, een schuilplaats, een weemoedig kattenbelletje op je keukentafel, een strandstoel onder de boom in je tuin, een post-it op je ijskast, de koffie bij je weekendkrant.

De Brakke Grond is een onvermoeibare veerpont, een wendbare zeilboot, een vertrouwd Vlaams vlaggenschip, een slanke sloep, een flexibele kano, een licht verweerde vuurtoren, een boei, een anker.

De Brakke Grond is een onverwacht frisse bui bij volle zon. Een mistige nacht in de stad, ochtenddauw, miezerregen waarvan je niet weet of die nu deugd doet of toch licht irriteert. Een cocktail van schoonheid, verwondering en troost, een schurende gedachte, een weerbarstige glimlach, een traan van geluk.

De Brakke Grond is een tsunami, een jacuzzi, een lauwe douche, een vijver in het park, een wildwaterbaan, een druppende kraan, een wishing well, een regenboog, een zilte zee, een waterballon, een gekke gieter, een vruchtbare voedingsbodem, een meanderende rivier, een loodrecht kanaal, een fontein, een bellenblaasmachine. De Brakke Grond is die ene grote plas in het midden van de speelplaats die onweerstaanbaar uitnodigt om erin te springen.

Ondertussen ben ik hier al bijna 5 jaar gelukkig “aan boord” en één ding is zeker: er zit hier iets in het water.

Hier kabbelt het water niet, hier wil het vooral ongedwongen en onstuimig bruisen. Het is hier niet beangstigend maar uitnodigend, niet verontrustend maar ontwapenend.

Al meer dan 40 jaar lang wordt dit kleine Vlaamse eilandje in het centrum van Amsterdam door een steeds wisselende “bevolking” bewoond. Kunstenaars, makers, medewerkers, medestanders, believers, bestuurders, partners, gezelschappen, critici, politici, toeschouwers, participanten, curatoren, recensenten,…

Een bont allegaartje dat doorheen al die jaren één ding gemeen had: ze hebben er met z’n allen altijd en vanuit een rotsvast en intrinsiek geloof de schouders onder gezet.

De drive die ik hier van dag één heb ervaren zit in het DNA van dit huis. De goesting om dingen mogelijk te maken – de zotste eerst-, de teamspirit, de gastvrijheid, de zin voor perfectie, de betrokkenheid…

Het kan niet anders dan dat er hier iets in het water zit.

Bedankt aan iedereen die daar in al die jaren toe heeft bijgedragen. Merci bestuurders, medewerkers, kunstenaars, makers, beleidsmakers, partners,  collega’s. Jullie zijn met teveel om op te noemen, ik zou het zelfs niet aandurven uit vrees iemand te vergeten, maar… “nen dikke merci, allemaal”. Echt.

Als ik op deze mooie plek een wens mag doen voor de komende 40 jaar, dan is het dat déze Brakke Grond, die in al die jaren door al die geweldige mensen werd opgebouwd, en hier nu vandaag staat, telkens opnieuw met evenveel liefde wordt doorgegeven en met evenveel overtuigingskracht wordt verdergezet.

Maar eigenlijk ben ik daar vrij gerust in,
want hier zit écht wel iets in het water…