In het kader van 40 jaar de Brakke Grond vragen we kunstenaars, publiek, (oud)medewerkers, partners en collega-instellingen om hun mooiste, leukste of meest onvergetelijke herinnering aan de Brakke Grond met ons te delen.

In oktober 1981 had ik mijn eerste grote tentoonstelling, in wat destijds de zalen van “Het Provinciaal Begijnhof” in Hasselt (BE) heette. Voor mij was dit op mijn 41ste de start van mijn artistieke loopbaan. Ik stelde enkel mijn vrije werk tentoon, maar was toen ook reeds 18 jaar verbonden als industrieel vormgever bij de “Koninklijke Mosa Porseleinfabriek” in Maastricht en parallel 11 jaar docent en hoofd van de afdeling Industriële Vormgeving aan wat nu de LUCA School of Arts heet.

Op 1 november 1981, het museum was gesloten omwille van Allerheiligen, kwam door toedoen van de toenmalige directeur van het museum Urbain Mulkers, een zekere Benno Premsela op bezoek. Ik kende de Nederlandse kunstscène enigszins en Benno Premsela werd de Nederlandse kunstpaus genoemd. Onze kennismaking was bijzonder hartelijk en de vriendschap heeft geduurd tot het overlijden van Benno in 1997.

Bij de opening van de Brakke Grond had ik reeds een aanvraag ingediend om er te mogen tentoonstellen. Mijn vriendschap met Benno werd door Walter Lerouge (de eerste directeur van de Brakke Grond) aangewakkerd, omdat Benno de hele Amsterdamse kunstscène kende. Benno Premsela opende mijn expositie in 1983. Het zag zwart van het volk. De tentoonstelling bestond uit slechts twee monumentale werken. Een wandinstallatie van grote porseleinen platen met een blauwe streep en een vloerinstallatie van 10.000 kommetjes met een blauw randje. In dat jaar werd ik ook geselecteerd voor de Biënnale van Sao Paulo (BR). De catalogus die hiervoor gemaakt werd, is op de opening van mijn expositie in de Brakke Grond gepresenteerd. 

Een tweede tentoonstelling heb ik in 1994 georganiseerd met twee collega’s kunstenaars uit Limburg (BE), Hugo Duchateau en Ado Hamelryck. Naderhand zijn er nog meerdere groepstentoonstellingen geweest. maar die waren voor mij van mindere omvang en betekenis.

Ik mag dus rustig zeggen, en Walter Lerouge zal dit beamen, dat door Benno Premsela deuren voor de Brakke Grond zijn opengegaan.  De directeur van de uitmarkt was destijds ook een boezemvriend van Benno. Het was in deze beginperiode niet vanzelfsprekend om een plaats op te eisen in Nederland.

Tot zover een stukje geschiedenis dat voor mij van grote betekenis geweest is.