Na notallwhowanderarelost (2014) en Liedje voor Gigi (2018) zet Benjamin Verdonck een kijkkast van heel de wereld in beweging, een ongewoon planetarium van plakband, touwtjes en karton. De mens niet als middelpunt, maar als onderdeel van een hypercomplex en gevoelig systeem.
Een kijkkast
van heel de wereld
een grote toverdoos
een openingsdans
een mens een dier een ding
naast elkaar
een dier een ding
een ding een mens een dier
naast elkaar
een laatste wals
een kamer, nog een kamer
een tunnel, een doorkijk, een gat
een deur
natuurlijk ook een deur
luiken die opengaan en toe, kleuren die verglijden,
vlakken die verdwijnen
en touwtjes, altijd touwtjes
een vorm worden, een lijn, een punt, een kleur
verandering worden,
weifelen, afbreken, opnieuw beginnen
alles worden
we are the world we are the world we are the world
de voorstelling is een treurig lied
van de mens en de dingen rondomrond
al blijft de maan
(die ook meedoet)
er behoorlijk onverschillig onder