Maja Westerveld / Abattoir Fermé

Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden is nagenoeg de voltallige mensheid vergaan. Behalve Herrie. Die zat, net toen de ondergang zich inzette, hoog boven in zijn flat een scrabbeltje te leggen.

Fluoriserende schimmels doen zich gretig tegoed aan onze rommel en terwijl buiten de vonkenregen van de apocalyps tegen het raam slaat, is Herrie zijn meubeltjes aan het verplaatsen. Dat heeft iets verfrissends. Een opgeruimde geest in een opgeruimd huis. En een opgeruimde geest is nodig, want iemand moet in deze tijd toch de normaliteit zien te bewaken. 

Schrijfster en theatermaakster Maja Westerveld (1985) is gefascineerd door enkelingen, zonderlingen en het bijzondere van het doodnormale. Ze houdt van mensen die consequent net onder de melodie zingen, die klein maar dapper uren door supermarkten dwalen en onverrichter zake huiswaarts keren, en om de andere week op een verkeerde trein stappen. Meestal een internationale. Heel gemiddelde mensen die zich staande proberen te houden in een steeds complexere wereld. 

Maja maakt deel uit van de artistieke kern van Abattoir Fermé, waar ze een vijfjarig ontwikkelingstraject volgt. “Drek” was haar eerste solovoorstelling - een spitse, razendsnelle en ontsporende monoloog, geschreven en gespeeld door een thirtysomething met beide hakken stevig in de drek van de actualiteit. “Herrie” is de tweede voorstelling in deze reeks portretten. 

Er zit een gat in mijn vloer. 
Ik kan zo in het appartement van de onderburen kijken. 
En van de buren daaronder. 
En daaronder. 
En daaronder. 
Gelukkig woont er niemand meer. 
De bodem heb ik nog niet kunnen ontdekken. 
Moet je horen
Soms stijgt er gejank op uit het midden van de aarde
Griezelig he? 
Ik heb er een kleedje over gelegd
Tegen de tocht. 
Bovendien, zo’n gat vind ik zo ongezellig.