“In mijn werk bevraag ik de manier waarop we waarnemen en hoe onze hersenen onze omgeving (re)construeren. In Reverse deed ik dat door letterlijk een ander perspectief te bieden, namelijk door het publiek achteruit te laten lopen. En in Framing en Continuum door nieuwe condities of kaders te creëren waardoor de omgeving bekeken werd.

Hoewel ik live-ervaringen ontwerp, is er altijd een belangrijk filmisch element in het werk, zonder camera of projectie te gebruiken. Triptiek van voetperspectieven is mijn eerste videowerk. Hierin kon ik mijn nieuwsgierigheid verkennen over hoe de wereld eruit zou zien als onze ogen in onze voeten zaten en wat als deze ogen in tegengestelde richtingen keken?

Net als bij Framing en Reverse koos ik voor dit werk bewust de openbare ruimte als ‘omgeving’. De openbare ruimte is voor ons zo gewoon en alledaags dat ze een sterk referentiepunt biedt. Naast de nieuwe perspectieven die ik probeer te bieden, is er ook een belangrijk fysiek element. Hoe kan de camerabeweging de lichamelijkheid van een bewegende voet overbrengen? Wat zegt het over hoe wij ons bewegen of hoe de wereld om ons heen beweegt?”